نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• فریده باباخانی

چکیده

زمینه و هدف: رشته قایقرانی کایاک شامل حرکات تکراری استرس زا است و اکثر آسیب های این رشته آسیب های مربوط به استفاده بیش از حد است. بنابراین هدف این مطالعه بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی و میزان خستگی عضلات منتخب کمربند شانه در طی2 کیلومتر پارو زدن می باشد.

روش بررسی: این تحقیق توصیفی و از نوع نیمه تجربی بوده و روش نمونه گیری از نوع هدفمند می باشد. نمونه آماری آن 8 نفر از قایقرانان زن تیم ملی بودند؛ که با توجه به معیارهای ورود و خروج تحقیق انتخاب شدند. برای تست 2 کیلومتر، ارگومتر مخصوص رشته کایاک مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا برای نرمالیزه کردن نتایج از تست MVIC استفاده شد. به منظور ثبت سطح فعالیت عضلات از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی (16 کاناله، ساخت شرکت Bayamed ایران) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون آنالیز واریانس با طرح اندازه گیری مکرر با سطح معنا داری 05/0 و به وسیله نرم افزار Spss نسخه 22 استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که مسافت 2 کیلومتر پارو زدن بر روی میزان فعالیت الکترومایوگرافی دلتوئید قدامی(025/0≥P)، عضله بای سپس(001/0≥P)، و عضله تری سپس(041/0≥P) پکتورالیس ماژور(001/0≥P) تاثیر معنادار داشته است. علاوه بر این مسافت بر روی خستگی عضله دلتوئید قدامی(001/0≥P)، عضله بای سپس(001/0≥P)، و عضله تری سپس(049/0≥P) پکتورالیس ماژور(001/0≥P) تاثیر معنادار داشته است.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که 2 کیلومتر پارو زدن می تواند به عنوان یک ریسک فاکتور موجب آسیب در ساختار کمربند شانه قایقرانان کایاک شود. از نتایج به دست آمده می توان جهت طراحی برنامه مناسب به منظورپیشگیری از آسیب در رشته کایاک استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

• کایاک
• ارگومتر
• الکترومایوگرافی
• عضلات کمربند شانه