نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• مهدی خدائی ¹
• سید علی اکبر فلاح پور نوش آبادی ²
• پگاه هوشنگی ²

¹ کارشناس ارشد گروه آسیب شناسی و بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

² دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایران

چکیده

هدف: تمرینات مقاومتی، آستانه های درد فشاری را در افراد بدون درد افزایش می دهد که به عنوان هیپوآلژزی ناشی از تمرین شناخته می‌شود. تمرین با محدودیت جریان خون در افراد بدون درد پاسخ‌های هیپوآلژزی بالاتری را ایجاد می کند، اما تأثیر این شیوه ی نسبتا جدید بر هیپوآلژزی بیماران دارای درد پتلوفمورال ناشناخته است. لذا، هدف اصلی این پژوهش، مقایسه اثر آنی تمرین با محدودیت جریان خون بر هیپوآلژزی عضله چهارسر ران در بیماران دارای درد پتلوفمورال بود.

روش شناسی: پنجاه و دو بیمار مرد مبتلا به درد پتلوفمورال (بر اساس معیارهای ورود) به‌طور تصادفی در دو گروه، تمرین اسکوات ایزومتریک با و بدون محدودیت جریان خون (هر گروه 26 نفر) تقسیم شدند. گروه بدون محدودیت جریان خون به عنوان گروه کنترل در مطالعه قرار گرفت. آستانه درد فشار در عضلات چهارسرران با الگومتر فشار دستی و تحمل درد در ساق پا با استفاده از الگومتری کاف کنترل‌شده عقربه‌ای قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد.

یافته ها: تغییر در آستانه فشار عضله چهارسرران بعد از تمرین اسکوات تفاوت زیادی را بین دو گروه نشان نداد. گروه اسکوات با محدودیت جریان خون 99/18 درصد افزایش در آستانه درد چهارسرران داشتند در حالی که گروه بدون محدودیت جریان خون 55/16 درصد افزایش داشتند. ولی تغییر در تحمل درد فشاری در گروه اسکوات با محدودیت جریان خون 7/7 درصد بیشتر از گروه اسکوات بدون محدودیت جریان خون بود.

نتیجه گیری: تمرین با محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین بدون محدودیت جریان خون باعث هیپوآلژزی بیشتر در بیماران مبتلا به درد پتلوفمورال شد. لذا میتوان از این شیوه تمرینی به عتوان یک مداخله‌گر درمانی موثر برای هیپوآلژزی بیماران مبتلا به این سندرم استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

• سندرم درد پتلوفمورال
• محدودیت جریان خون
• هیپوآلژزی ناشی از تمرین