نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
2 گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی،دانشکده علوم ورزشی، دانشکاه اصفهان، اصفهان، ایران
3 گروه جراحی استخوان و مفاصل، دانشکده پزشکی،دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده
هدف: آرنج تنیس بازان یک بیماری رایج در ناحیه آرنج میباشد که خود را بصورت درد در قسمت خارجی آرنج نشان می دهد. یکی از روشهای جدید در درمان این عارضه، ابزار کمککننده به تحرکپذیری بافت نرم است، لذا هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر این ابزار بر درد، عملکرد و شدت ناتوانی بیماران مبتلا به آرنج تنیسبازان بود.
روش بررسی: 44 نفر از بیماران کلینیک یکی از متخصصان ارتوپد در اصفهان، بصورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. نمونهها بصورت تصادفی به دو گروه تجربی (سن:0/12±1/51 سال، قد:4/9±7/165 سانتیمتر، وزن:3/11±1/68 کیلوگرم) و کنترل (سن:0/13±4/50 سال، قد:5/10±3/167 سانتیمتر، وزن:9/12±1/74 کیلوگرم) تقسیم شدند. پروتکل درمانی گروه کنترل، یک بار تزریق کورتیکواستروئید، 10 جلسه فیزیوتراپی و استفاده روزانه باند تنیسالبو بود، درحالی که در گروه تجربی علاوه بر دریافت مداخلات گروه کنترل، 4 هفته، هر هفته، دو جلسه 10 دقیقهای، از ابزار کمککننده به تحرکپذیری بافت نرم استفاده گردید. شدت درد (پرسشنامه VAS)، عملکرد(پرسشنامه DASH) و شدت ناتوانی (پرسشنامه PRTEE) بیماران، قبل و بعد از 4 هفته اندازهگیری شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری t وابسته و تحلیل کواریانس استفاده گردید (0.05>P).
یافتهها: یافتههای حاصل از پژوهش نشان داد که در هر دو گروه، بهبودی معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون تمامی متغیرها وجود داشت (0.05>p). همچنین، تفاوت معناداری بین دو گروه تجربی و کنترل در تمامی متغیرها مشاهده شد،بطوریکه اندازه اثر پروتکل گروه تجربی بر میزان درد، 0.604، بر عملکرد، 0.387، و بر شدت ناتوانی 0.619 بود (0.05>P).
نتیجهگیری: استفاده از ابزار کمک کننده به تحرک پذیری بافت نرم همراه با مداخلات متداول درمان بیماری آرنج تنیس بازان، می تواند در بهبود درد، عملکرد و شدت ناتوانی موثر باشد، بنابراین، برای این دسته از بیماران توصیه می گردد.
کلمات کلیدی: ابزار کمککننده به تحرک پذیری بافت نرم، درد، عملکرد، شدت ناتوانی، آرنج تنیسبازان
کلیدواژهها